تفاوت بین غربالگری ژنتیکی (PGS) و تشخیص ژنتیکی پیش از کاشت (PGD):
PGS سلول های بیوپسی شده از جنین را برای غربالگری ناهنجاری های ژنتیکی زمانی که هیچ اختلال ارثی شناخته شده ای وجود ندارد، تجزیه و تحلیل می کند. از سوی دیگر، PGD از همین فرآیند برای تشخیص یک اختلال خاص استفاده می کند که احتمال انتقال آن از والدین به فرزندانشان زیاد است.
غربالگری ژنتیک قبل از لانه گزینی (PGS) چیست؟
PGS یک اقدام پیشگیرانه است که برای شناسایی ناهنجاری های کروموزومی در جنین استفاده می شود، حتی اگر شواهد شناخته شده ای از ناهنجاری ژنتیکی در هر یک از والدین وجود نداشته باشد، این روش ناهنجاری‌های کروموزومی مانند سندرم داون (تریزومی ۲۱) و همچنین ناهنجاری‌های موقعیت کروموزومی (جابه‌جایی) را بررسی می‌کند.
PGS برای والدینی که هیچ ناهنجاری ژنتیکی شناخته ش
تشخیص ژنتیکی قبل از لانه گزینی تکنیکی است که همراه با لقاح آزمایشگاهی، IVF مورد استفاده قرار می گیرد و اجازه می دهد تا جنین ها را برای ویژگی های خاصی مانند ساختار کروموزومی آن ها و همچنین آزمایش بیماری های ژنتیکی که از طریق خانواده ها منتقل می شود، آزمایش کنند.
هنگامی که یک یا هر دو زوج ناقل جهش ژنتیکی هستند که می تواند منجر به یک بیماری جدی در کودک شود لقاح آزمایشگاهی و آزمایش تشخیص ژنتیکی قبل از لانه گزینی روی جنین آنها انجام می شود.
در سال‌های گذشته، زوج‌هایی که دارای جهش ژنتیکی بودند، می‌توانستند بین بچه دار نشدن یا انجام آزمایشات قبل از تولد با آمنیوسنتز در حدود هفته ۱۶ تا ۱۸ بارداری یا با نمونه‌برداری از پرزهای کوریونی در حدود ۱۱ تا ۱۲ هفته یکی را انتخاب کنند تا ببینند آیا نوزاد تحت تأثیر این بیماری قرار گرفته است یا خیر. با توج